De mens is een parasiet van de aarde. We willen alles op aarde onder controle houden maar maken haar ook kapot. Kunnen wij de schoonheid inzien van ons toedoen?
THE PARASITIC HUMANITY
Ik zie de mens als een parasitaire schimmel van de aarde. We hebben de aarde nodig om van te leven maar maken haar ook kapot. We produceren steeds meer materialen en producten die bijdragen aan de problemen van de aarde. Namelijk het afval en vervuiling probleem. We hebben een ongelofelijke drang tot controle over alles wat er op de aarde gebeurt. Zo willen wij ook controle krijgen over de negatieve gevolgen die wij als mens hebben. De aarde raakt aangetast en we weten dat het door ons komt. Dit gebeuren willen wij terug dringen. We proberen weer vat te krijgen op gebeurtenissen waarvan wij als mens een grote oorzaak zijn.
Ik ben een ontwerper die vanuit materiaal experimenten een project begint. Het is belangrijk dat het materiaal mijn verhaal ondersteund en verteld. Zo ook tijdens dit project. Ik ben op zoek gegaan naar materialen die een bepaalde groeiwijze hebben. Zo ben ik bij Polyurethaan en Aluin uit gekomen. 2 compleet verschillende materialen. Het Aluin is een natuurlijk materiaal en dus gemakkelijk afbreekbaar. Het Polyurethaan is een plastic wat niet op een natuurlijke wijze kan worden afgebroken. Met deze materialen ben ik experimenten aangegaan om te kijken hoe ik ze kon laten groeien en tot in hoeverre ik daar als mens invloed op uit kan oefenen.
